Een dag...
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob
02 Juli 2014 | Ghana, Tamale
Een dagje beschrijven.
Hmm, hoewel ook om 5 uur al de wekker gaat (Moskee) gaat die van mij om 7 uur. Even nog omdraaien... Rond tien voor half er toch maar uit. De afgelopen dagen een paar eenvoudige yoga-oefeningen gedaan voor het ontbijt. Had gisteren besloten om het vandaag over te staan, maar merk dat ik er toch wel behoefte aan heb. Even aandacht voor jezelf zonder meteen iets te hoeven bereiken..
Rond 8 zit ik aan het witte brood met Nutella en de andere kwart met banaan. Een bakje thee erbij...
Het was warm en het is warm. Een reserve T-shirt mee in de rugzak, wat brood, water, een appel, en een pak koekjes als reserve en hup de fiets op.
Een half uurtje later bij de school en mijn schone en vooral droge T-shirt aan.
9:00, de school begint, althans, alles loopt langzaam binnen. Rond 9.10 begint de les dan echt.
Het gaat bepaald niet zoals we hebben voorbereid. De kinderen moeten hun verhaaltje van vorige week weer openen. Ze hebben het opgeslagen als Word document. Het is echter moeizaam terugvinden. Op een computer valt niets te vinden, een ander valt uit, een meisje was er vorige week niet. Maar vooral zie ik dat de verhaaltje allemaal zo kort nog zijn dat het aanbrengen van speciale opmaak weinig nut heeft. Als je 2 zinnen allemaal dikgedrukt, groot, en rood maakt, heb je niet bepaald een ogenlijk document.
Hmm, dan maar Row, row, row your boat.... weer op het bord schrijven en over laten typen. Uiteraard doen we eerst een opwarmspelletje waarbij ik de trofee overhandig aan de winnaar van de afvalrace. Leuk hoe je met een eenvoudige nepkrans toch ze even een gevoel van speciaal weet te geven. We weten de kinderen toch nog een beetje de speciale opmaak te laten aanbrengen maar vanochtend zijn er 3 klassen van ieder slechts een uur. Dat is gewoon bijzonder krap.
De tweede klas komt binnen na een hartgrondig Bye bye spelletje van klas 1. We beginnen weer met een opwarming en spelletje. Na 3 keer winnen leg ik de Ghanese leraar maar eens uit dat het idee is om steeds opzettelijk te verliezen als leraar zijnde. Het gaat erom de kinderen even speciaal te laten voelen. Als hij bij de volgende race bewust een fout maakt en uit de kring stapt, klop ik hem even op de schouder. Zo hoort het en goed gedaan!
En floep, de electriciteit ligt eruit. Niet ongebruikelijk helaas maar nu zitten we met een klas en geen computers. Ik heb er wel een beetje genoeg van en gezien het gebrek aan tijd maken we er maar een speeluurtje van.
Ik probeer een speciale oefening waarbij de kinderen een soort van toneelspelen. Twee kinderen zijn inwoners van een dorp en hebben een probleem. En een kind is de chief of queen van het dorp. Ze durven zich echter niet als vrijwilliger op te geven op misschien een enkeling na. Het is verlegenheid, onbekendheid, niet gewend zijn zelfstandig te handelen. Op de scholen is het heel veel stampwerk en herhalen herhalen herhalen. Soms begrijpelijk wanneer je een klas hebt van meer dan 40 kinderen maar niet bepaald leerzaam. Mijn methode die uitnodigt om zelf wat in te brengen gaat zo tegen de verwachtingen in. Toch lukt het om wat neer te zetten en ze hebben er wel met belangstelling naar gekeken.
Klas 3, nog steeds geen electriciteit. Hetzelfde idee maar deze klas is nog minder enthousiast. Misschien telt ook mee dat ze aan het vasten zijn. Dit held niet voor kinderen tot 12 jaar maar het heeft toch invloed op het dagelijks leven.
Tussen de midddag merk ik dat ik mijn brood thuis heb laten liggen. Voor het eerst maar zucht. Dan maar een appel, wat koekjes en langs de weg iets te knabbelen vinden. Ik heb een boek mee genomen omdat het van 12 tot 2 is dat er pauze is.
Om 2 gaan we weer verder. Er is geen computerklas maar inloop voor kinderen uit de buurt.
Zelf zit ik vandaag wat te tobben met wat ik met mijn tijd hier verder wil. Ik krijg een beetje het idee aansluiting te missen omdat ik de taal (Dagbani) niet beheers. Daarnaast wil ik dit weekend weer naar The Greenhouse in Karamenga om te onderzoeken of ik daar de laatste maand door ga brengen.
Hmm, toch maar iets meer op de taal richten. Het meerdendeel van de kinderen zit binnen Tom en Jerry te kijken. Met 2 kinderen die ook buiten zitten, leer ik wat van hun taal en schrijf het vooral op omdat het in geen enkel opzicht lijkt op Nederlands of Engels. Yuli is zingen. Dani is markt. Yinga is huis/woning. In chala dani... ik ga naar de markt. Zucht. Stapje voor stapje.
Even later gaan we met zijn allen naar de binnenplaats. Ik doe een aangepaste yoga-oefening met ze en probeer het wat speels te houden. Lastig echter. Eventjes zingen met Row, row, row your boat gaat makkelijk en vinden ze leuik. Goed, even klaar voor vandaag.
Nog wat voetballen, hoewel het met wat minder energie voor de leraar Mohamed is vanwege het vasten... Small small football.
Tijd om naar huis te gaan. De school gaat dicht.
Hmmm, het meisje met de gele jurk was er vandaag niet. Misschien morgen weer....
Hmm, hoewel ook om 5 uur al de wekker gaat (Moskee) gaat die van mij om 7 uur. Even nog omdraaien... Rond tien voor half er toch maar uit. De afgelopen dagen een paar eenvoudige yoga-oefeningen gedaan voor het ontbijt. Had gisteren besloten om het vandaag over te staan, maar merk dat ik er toch wel behoefte aan heb. Even aandacht voor jezelf zonder meteen iets te hoeven bereiken..
Rond 8 zit ik aan het witte brood met Nutella en de andere kwart met banaan. Een bakje thee erbij...
Het was warm en het is warm. Een reserve T-shirt mee in de rugzak, wat brood, water, een appel, en een pak koekjes als reserve en hup de fiets op.
Een half uurtje later bij de school en mijn schone en vooral droge T-shirt aan.
9:00, de school begint, althans, alles loopt langzaam binnen. Rond 9.10 begint de les dan echt.
Het gaat bepaald niet zoals we hebben voorbereid. De kinderen moeten hun verhaaltje van vorige week weer openen. Ze hebben het opgeslagen als Word document. Het is echter moeizaam terugvinden. Op een computer valt niets te vinden, een ander valt uit, een meisje was er vorige week niet. Maar vooral zie ik dat de verhaaltje allemaal zo kort nog zijn dat het aanbrengen van speciale opmaak weinig nut heeft. Als je 2 zinnen allemaal dikgedrukt, groot, en rood maakt, heb je niet bepaald een ogenlijk document.
Hmm, dan maar Row, row, row your boat.... weer op het bord schrijven en over laten typen. Uiteraard doen we eerst een opwarmspelletje waarbij ik de trofee overhandig aan de winnaar van de afvalrace. Leuk hoe je met een eenvoudige nepkrans toch ze even een gevoel van speciaal weet te geven. We weten de kinderen toch nog een beetje de speciale opmaak te laten aanbrengen maar vanochtend zijn er 3 klassen van ieder slechts een uur. Dat is gewoon bijzonder krap.
De tweede klas komt binnen na een hartgrondig Bye bye spelletje van klas 1. We beginnen weer met een opwarming en spelletje. Na 3 keer winnen leg ik de Ghanese leraar maar eens uit dat het idee is om steeds opzettelijk te verliezen als leraar zijnde. Het gaat erom de kinderen even speciaal te laten voelen. Als hij bij de volgende race bewust een fout maakt en uit de kring stapt, klop ik hem even op de schouder. Zo hoort het en goed gedaan!
En floep, de electriciteit ligt eruit. Niet ongebruikelijk helaas maar nu zitten we met een klas en geen computers. Ik heb er wel een beetje genoeg van en gezien het gebrek aan tijd maken we er maar een speeluurtje van.
Ik probeer een speciale oefening waarbij de kinderen een soort van toneelspelen. Twee kinderen zijn inwoners van een dorp en hebben een probleem. En een kind is de chief of queen van het dorp. Ze durven zich echter niet als vrijwilliger op te geven op misschien een enkeling na. Het is verlegenheid, onbekendheid, niet gewend zijn zelfstandig te handelen. Op de scholen is het heel veel stampwerk en herhalen herhalen herhalen. Soms begrijpelijk wanneer je een klas hebt van meer dan 40 kinderen maar niet bepaald leerzaam. Mijn methode die uitnodigt om zelf wat in te brengen gaat zo tegen de verwachtingen in. Toch lukt het om wat neer te zetten en ze hebben er wel met belangstelling naar gekeken.
Klas 3, nog steeds geen electriciteit. Hetzelfde idee maar deze klas is nog minder enthousiast. Misschien telt ook mee dat ze aan het vasten zijn. Dit held niet voor kinderen tot 12 jaar maar het heeft toch invloed op het dagelijks leven.
Tussen de midddag merk ik dat ik mijn brood thuis heb laten liggen. Voor het eerst maar zucht. Dan maar een appel, wat koekjes en langs de weg iets te knabbelen vinden. Ik heb een boek mee genomen omdat het van 12 tot 2 is dat er pauze is.
Om 2 gaan we weer verder. Er is geen computerklas maar inloop voor kinderen uit de buurt.
Zelf zit ik vandaag wat te tobben met wat ik met mijn tijd hier verder wil. Ik krijg een beetje het idee aansluiting te missen omdat ik de taal (Dagbani) niet beheers. Daarnaast wil ik dit weekend weer naar The Greenhouse in Karamenga om te onderzoeken of ik daar de laatste maand door ga brengen.
Hmm, toch maar iets meer op de taal richten. Het meerdendeel van de kinderen zit binnen Tom en Jerry te kijken. Met 2 kinderen die ook buiten zitten, leer ik wat van hun taal en schrijf het vooral op omdat het in geen enkel opzicht lijkt op Nederlands of Engels. Yuli is zingen. Dani is markt. Yinga is huis/woning. In chala dani... ik ga naar de markt. Zucht. Stapje voor stapje.
Even later gaan we met zijn allen naar de binnenplaats. Ik doe een aangepaste yoga-oefening met ze en probeer het wat speels te houden. Lastig echter. Eventjes zingen met Row, row, row your boat gaat makkelijk en vinden ze leuik. Goed, even klaar voor vandaag.
Nog wat voetballen, hoewel het met wat minder energie voor de leraar Mohamed is vanwege het vasten... Small small football.
Tijd om naar huis te gaan. De school gaat dicht.
Hmmm, het meisje met de gele jurk was er vandaag niet. Misschien morgen weer....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
