Goodbye.... Hello!
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob
02 Augustus 2014 | Ghana, Tamale
Eergisterochtend zou ik vertrekken naar Tamale om verlenging van mijn visum aan te vragen. Inmiiddels 2 maanden in Ghana. Wauw.
Met dat ik opstond voelde ik echter zo'n verlangen om simpelweg terug te gaan naar Tamale en Karaminga achter mij te laten dat ik besloot dat gevoel te volgen. Ik zou eerst toch nog blijven maar het gevoel was zo sterk dat ik al haast alles stond in te pakken voor ik het met de mensen had gedeeld.
Hoewel Ambrus (de oudste zoon) al eerder over mijn twijfels had gehoord, kwam het voor de rest als een verrassing. Ze wisten wel dat ik naar Tamale zou gaan maar niet terugkeren is een andere zaak.
Het is verbazingwekkend hoezeer zelfs binnen 10 dagen er al zo'n verbonden zijn is ontstaan. Alle kleine dingetjes bij elkaar hebben toch ineens meer betekenis.
Awabu, een meisje van het gezin waar ik verbleef, had ik betrokken bij het voetballen. Voor het voetballen waren jongens en meisjes onder de 13 welkom. Zodra de ouderen mee gaan spelen, wordt het zoveel kracht dat de kleineren omver gelopen worden. Awabu bleek goed op de bal gericht te kunnen spelen. Ze heeft gescoord en als keepster zelfs een penalty gestopt. De trots straalde er vanaf. Tijdens de warming up en het stukje hardlopen tijdens de tweede keer, zag je aan haar gezicht dat niets haar er vanaf kon houden om te blijven hardlopen tot ik zei dat we er waren. Super om te zien.
En dan ineens vaarwel... Er zijn toch weer de nodige traantjes gevallen. Zelfs de 17 jarige jongen (tweede jongen in het gezin) die druk bezig is om zo'n bink te zijn, verstopte ineens zijn gezicht in zijn hemd. Troosten, een knuffel, even bij de schouders pakken.
Hoewel het geen eenvoudige beslissing was (of beter, niet eenvoudig om te delen), merkte ik tijdens de terugreis meer en meer dat het een goeie beslissing was.
Bij vertrek stond ik langs de kant van de weg en werd door een truck opgepikt. Lekker hoog boven de weg, genietend van het uitzicht, voelde ik opluchting. Goed dat ik het heb geprobeerd en goed ook om mijn behoefte aan vertrek te volgen. Het werd gewoon niet mijn thuis zoals in Tamale dat is wel is gebeurd.
De truck stopt midden op de weg en ik stap uit onder het zeggen van een dankwoord. Terug in Tamale. Het gastgezin waar ik eerder bleef was al op de hoogte van mijn komst. Geen verrassing dat ik kwam maar fijn om hen weer te zien. De kinderen waren deels nog naar school. Sommigen gingen naar een publieke school en die had al vakantie. Sommigen gaan naar een prive-school en krijgen de komende week nog examens en zijn dan vrij.
Queen was al vrij en rende naar me toe, haar armpjes om mijn benen slaand. :)
Een tijdje later was de hele club terug en was het knuffelen en hallo zeggen. Goed om weer hier te zijn. Het voelt vertrouwd. Niet gedacht dat ik dat nog zou zeggen toen ik hier aankwam, toen alles nog vreemd en nieuw was, de mensen onbekend, het zien was waar ik mijn eten vandaan zou halen. Nu is het een prettige omgeving met mensen en kinderen die ik ken en die mij kennen en waarderen.
Inmiddels 2 dagen verder. Verlenging van het visum aangevraagd met het verzoek om dit in 1 dag te regelen. Op zich kan dit normaal gesproken alleen is de 'commander' de komende 1,5 week nog weg. Hmm, de aanvraag dan maar gedaan met achterlaten van het paspoort, hoewel ik dat waarschijnlijk zal moeten ophalen voor de aanvraag beoordeeld kan worden.
Hoewel ik nog niet wist wat te doen met de resterende tijd, merkte ik dat het prettige verblijf me goed doet om even bij te komen van het Karaminga-avontuur. Een beetje tot rust komen, leuke dingen doen zoals ook hier pannenkoeken bakken.
De gastvrouw had al aangekondigd er businesss van te willen maken en heeft toegekeken. Ik heb bijgehouden wat de kosten zijn en een kleinere pannenkoek kost ongeveer 50 peswas (centen). Verkoop voor 1 cedi zou mogelijk moeten zijn en dus 50 peswas winst.
Gedurende de afgelopen 2 dagen laat ik wat opties passeren van wat te doen met de resterende tijd.
Naar huis? Hmmm, bevalt hier eigenlijk wel en het voelt als thuis maar dan met een boel mensen dichtbij.
Weer naar de school? Tja, kan maar lekker eigenlijk om even geen verplichtingen te hebben.
Reizen dan? Hmm, tja. Staat me wel aan. Onderweg terug naar Tamale in de truck, was het lekker onderweg zijn. De chauffeur was onderweg naar Kintampo, gelegen in het centrum van Ghana. Nog nooit geweest terwijl ik na dit derde bezoek toch aardig wat van Ghana heb gezien.
Idee voor nu is dan ook nog een weekje hier te relaxen en zien wat zich aandient en daarna te liften naar Accra en onderweg eens te stoppen op basis van impuls, verhalen en de reisgids. Ook een weekje. Dan ben ik wat eerder thuis dan beoogd maar gezien het gegeven dat je werk nodig hebt om een inkomen te hebben kan dat geen kwaad.
Lekker relaxen hier en ondertussen eens gedachten vormen over een baan. Wat wordt mijn volgende stap?
Met dat ik opstond voelde ik echter zo'n verlangen om simpelweg terug te gaan naar Tamale en Karaminga achter mij te laten dat ik besloot dat gevoel te volgen. Ik zou eerst toch nog blijven maar het gevoel was zo sterk dat ik al haast alles stond in te pakken voor ik het met de mensen had gedeeld.
Hoewel Ambrus (de oudste zoon) al eerder over mijn twijfels had gehoord, kwam het voor de rest als een verrassing. Ze wisten wel dat ik naar Tamale zou gaan maar niet terugkeren is een andere zaak.
Het is verbazingwekkend hoezeer zelfs binnen 10 dagen er al zo'n verbonden zijn is ontstaan. Alle kleine dingetjes bij elkaar hebben toch ineens meer betekenis.
Awabu, een meisje van het gezin waar ik verbleef, had ik betrokken bij het voetballen. Voor het voetballen waren jongens en meisjes onder de 13 welkom. Zodra de ouderen mee gaan spelen, wordt het zoveel kracht dat de kleineren omver gelopen worden. Awabu bleek goed op de bal gericht te kunnen spelen. Ze heeft gescoord en als keepster zelfs een penalty gestopt. De trots straalde er vanaf. Tijdens de warming up en het stukje hardlopen tijdens de tweede keer, zag je aan haar gezicht dat niets haar er vanaf kon houden om te blijven hardlopen tot ik zei dat we er waren. Super om te zien.
En dan ineens vaarwel... Er zijn toch weer de nodige traantjes gevallen. Zelfs de 17 jarige jongen (tweede jongen in het gezin) die druk bezig is om zo'n bink te zijn, verstopte ineens zijn gezicht in zijn hemd. Troosten, een knuffel, even bij de schouders pakken.
Hoewel het geen eenvoudige beslissing was (of beter, niet eenvoudig om te delen), merkte ik tijdens de terugreis meer en meer dat het een goeie beslissing was.
Bij vertrek stond ik langs de kant van de weg en werd door een truck opgepikt. Lekker hoog boven de weg, genietend van het uitzicht, voelde ik opluchting. Goed dat ik het heb geprobeerd en goed ook om mijn behoefte aan vertrek te volgen. Het werd gewoon niet mijn thuis zoals in Tamale dat is wel is gebeurd.
De truck stopt midden op de weg en ik stap uit onder het zeggen van een dankwoord. Terug in Tamale. Het gastgezin waar ik eerder bleef was al op de hoogte van mijn komst. Geen verrassing dat ik kwam maar fijn om hen weer te zien. De kinderen waren deels nog naar school. Sommigen gingen naar een publieke school en die had al vakantie. Sommigen gaan naar een prive-school en krijgen de komende week nog examens en zijn dan vrij.
Queen was al vrij en rende naar me toe, haar armpjes om mijn benen slaand. :)
Een tijdje later was de hele club terug en was het knuffelen en hallo zeggen. Goed om weer hier te zijn. Het voelt vertrouwd. Niet gedacht dat ik dat nog zou zeggen toen ik hier aankwam, toen alles nog vreemd en nieuw was, de mensen onbekend, het zien was waar ik mijn eten vandaan zou halen. Nu is het een prettige omgeving met mensen en kinderen die ik ken en die mij kennen en waarderen.
Inmiddels 2 dagen verder. Verlenging van het visum aangevraagd met het verzoek om dit in 1 dag te regelen. Op zich kan dit normaal gesproken alleen is de 'commander' de komende 1,5 week nog weg. Hmm, de aanvraag dan maar gedaan met achterlaten van het paspoort, hoewel ik dat waarschijnlijk zal moeten ophalen voor de aanvraag beoordeeld kan worden.
Hoewel ik nog niet wist wat te doen met de resterende tijd, merkte ik dat het prettige verblijf me goed doet om even bij te komen van het Karaminga-avontuur. Een beetje tot rust komen, leuke dingen doen zoals ook hier pannenkoeken bakken.
De gastvrouw had al aangekondigd er businesss van te willen maken en heeft toegekeken. Ik heb bijgehouden wat de kosten zijn en een kleinere pannenkoek kost ongeveer 50 peswas (centen). Verkoop voor 1 cedi zou mogelijk moeten zijn en dus 50 peswas winst.
Gedurende de afgelopen 2 dagen laat ik wat opties passeren van wat te doen met de resterende tijd.
Naar huis? Hmmm, bevalt hier eigenlijk wel en het voelt als thuis maar dan met een boel mensen dichtbij.
Weer naar de school? Tja, kan maar lekker eigenlijk om even geen verplichtingen te hebben.
Reizen dan? Hmm, tja. Staat me wel aan. Onderweg terug naar Tamale in de truck, was het lekker onderweg zijn. De chauffeur was onderweg naar Kintampo, gelegen in het centrum van Ghana. Nog nooit geweest terwijl ik na dit derde bezoek toch aardig wat van Ghana heb gezien.
Idee voor nu is dan ook nog een weekje hier te relaxen en zien wat zich aandient en daarna te liften naar Accra en onderweg eens te stoppen op basis van impuls, verhalen en de reisgids. Ook een weekje. Dan ben ik wat eerder thuis dan beoogd maar gezien het gegeven dat je werk nodig hebt om een inkomen te hebben kan dat geen kwaad.
Lekker relaxen hier en ondertussen eens gedachten vormen over een baan. Wat wordt mijn volgende stap?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
