Ja ja.

Ok, het was niet zoals beoogd. Geen reis naar het zuiden, geen liften in een truck en genieten van het uitzicht, niet nog even langs de 25 meter hoge waterval bij Kintampo maar gebleven in Tamale. Een verkoudheid in combinatie met iets verkeerd / teveel gegeten geeft even een heel slap gevoel. Dus dan maar even bijkomen en genieten van de zorg en aandacht hier.

Het avontuur gaat ook hier verder. Een optocht op straat van de kerk. Echter klinkt het meer als een fanfare band met een lekker ritme. Afrikaans.
En gisteren kregen de kinderen uit de buurt op blam (koeiemelk met suiker en millet) getrakteerd. Geweldig om te zien hoe een traktatie uit een pan met 10 lepels en 20 mondjes van 'we zullen alles delen' langzaam omsloeg naar 'zo snel en zoveel mogelijk voor jezelf'. Een jochie van in de 3 wist er met de pan vandoor te gaan. Het meerdendeel was al opgegeten en eruit gevallen maar de pan (groter dan zijn hoofd) aan zijn mond zetten en de laatste beetjes eruit slurpen zag eruit als een triomftocht. Hij was al meteen versierd ook door alle melksmurrie.

Het is het spelen hier, de gezelligheid, de hartelijkheid, het avontuur op straat, alles bij elkaar dat ik zo enorm zal missen. En hoe vaak ik 'we will miss you' heb mogen horen. En dat geldt wederzijds. Ja, veel plezier en gekkigheid en mooie herinneringen.

Het is zo vreemd om te denken dat ik morgen met een vliegtuig hier weg ga. En afscheid nemen, daar wil je toch niet aan denken na al die verhalen...