Reizen

Gisteren nog even op zoek gegaan naar Mother. De kleinste van het stel kinderen binnen de woning / binnenplaats. Toen ik terugkwam uit Karaminga bleek zij naar haar tante elders in Tamale te zijn vertrokken en inmiddels 2 weken afwezig. Het was zoveel plezier hebben met die kleine dondersteen dat gisteren een mooi moment was om haar even te bezoeken. Uiteraard wilde meteen de hele familie zo'n beetje mee zodat het beslissen was dat alleen de broer mee mocht.
Met de taxi onderweg, erop vertrouwend dat we het wel wisten te vinden, kwamen we uiteindelijk bij de woning van de tante. Op slot. Zo'n groot slot wat duidelijk maakt dat de 2 deuren aan elkaar vast zitten. Hmmm, even rondvragen en vervolgens bleek de tante met aanhang naar haar werkatelier te zijn vertrokken. Ze heeft een aantal naaisters in dienst en inderdaad toen we daar uiteindelijk aankwamen, de kleine dondersteen.
Het was even wennen om elkaar weer te zien. Het was slechts 4 weken maar toch was ze gegroied. Na een 'hallo' en 'hoe gaat het' begon het haar te dagen. Rob rob.. En toen kwamen de praatjes. Van wat we allemaal hadden gedaan en de liedjes die we hadden gezonden. Ja, leuk om haar nog even te zien voor vertrek.
Ondertussen wat gebabbeld met de tante en besloten dat ze maar even mee moest naar huis. Ze had haar moeder al 2 weken niet gezien.
Dus op de terugweg een kindje rijker was het super om iedereen haar weer te zien begroeten en de familie weer compleet te hebben.

En toen werd het vandaag. De reunie gsteren had mooi onze aandacht verlegd maar vnacohtend was het inpakken.
De meeste kinderen waren vrij van school, behalve Queen. Dat was even zwaar afscheid nemen van die kleine. Uiteindelijk na de nodige knuffels en traantjes nam Ibrahim haar aan de hand mee. Anders was ze waarschijnlijk nooit op school aangekomen.

Geleidelijk aan alles ingepakt en hier en daar afscheid genomen. Eerst nog even bij wat haast mijn tweede woning is geworden. Die van Ibrahim zijn familie. Zijn grootvader zit in het bestuur van de hogeschool in Kumasi. Het was leuk praten met hem en op die manier de familie en de cultuur beter te leren kennen.
Hij heeft interesse in stamboomonderzoek doen en ik heb mijn gegevens achtergelaten. Misschien ga ik nog eens Ghanesen in Nederland bezoeken die banden met Tamale blijken te hebben. En anders is het leuk nog eens een keer een mailtje te sturen en te vragen hoe het met iedereen is.

Dan maar afscheid nemen van Gafaru en Monica, de gastouders. Zucht. Dan nog even Mother en haar moeder, de rest zal ik maar zeggen.
En dan volgt er nog een 10 tal kinderen mij naar de auto die klaarstaat en smeken haast om mee te gaan. Liefst naar Nederland maar anders toch iig naar de luchthaven. De chauffeur vind het geen probleem en de 5 jochies passen achterin en mogen mee. Uitstel zodat we nog even samen van het samen reizen kunnen genieten.

Uiteindelijk komen we op de luchthaven aan en is het definitief afscheid nemen. Een knuffel hier, een aai over de bol daar en af en toe even slikken. Ze lopen terug naar de auto. Ik zwaai tot ze uit zicht zijn. Doei, goede vrienden. Het was veel plezier hebben met hen.

Tja. En dan de realiteit van het reizen. Wat meestal neerkomt op wachten... Inmiddels ingecheckt en wachten op het instappen. Eens zien of ze hier iets te knabbelen hebben.