Tikkertje

Vandaag was een mooie dag. In de ochtend computerles gegeven. Word en een aantal truukjes om de tekst mooier te maken, underline, italic, bold.
Vanmiddag was echter ineens bijzonder.

In de middag is er een groep straatkinderen uit de buurt die naar school komen om gewoon wat plezier te hebben. Het zijn voornamelijk de armere kinderen. Ouderloos of geen school in de middag. Lopen anders maar de hele middag rond. De jongste zal misschien 2,5 zijn...
In ieder geval kreeg ik met een paar kinderen ineens het idee van tikkertje. Met een iets oudere jongen leg ik uit wat de bedoeling is. En uiteraard gaan ze iets nieuws niet doen, of is het minder leuk dan wanneer de witte mijnheer meedoet. Rennen en af en toe uitleggen dat ze ook achter de anderen aan mogen. Je ziet bij een aantal de lol die ze hebben en ze rennen de benen uit hun lijfje.
Er is echter een meisje met een geel jurkje dat zich al op de grond laat vallen voor ze bij iemand in de buurt is of echt een poging tot tikken kan doen. En ze doet het steeds weer. Alsof ze wil zeggen, dit heeft toch geen zin, ik geef alvast op.

Ik begin aandacht aan haar te besteden en zie dat ze met een ander meisje steeds in de clinch ligt. Wie nu is begonnen, ik weet het niet zeker maar de ander weet zich beter aan te passen en ook beter voor te dringen. Met het aanleren van het idee dat iedereen aandacht verdient, gaat het meisje steeds meer en meer in verzet en begint gevechten uit te lokken. Na twee of drie keer corrigeren en dat het steeds heftiger wordt, neem ik haar mee naar de schoolmeester die altijd op de school is. Ook omdat ik geen Dagbani spreek en het Engels van de kinderen minimaal is. Straf is dan blijkbaar dat je een tijdje buiten de school moet staan, voordat je na uitnodiging weer naar binnen mag.
Na een tijdje ga ik achter haar aan en nodig haar uit weer binnen te komen, maar dat vertikt ze uit een soort van strots. Ze was al twee keer onuitgenodigd binnen gekomen en weer weggestuurd dus dat was 1 keer teveel.
Ik ga even bij haar zitten en doe verder niets. Even op gelijk niveau komen.
Als ze wat begint te tekenen met een stok in het zand, lijkt het op de letter A. De kans voor een spelletje en weer wat communicatie. Ik teken de B en spreek de letter uit. Zij tekent de C, en ik spreek hem uit. Even later doen we om en om het alfabet. Mooi, we hebben vrede bereikt.

Ik wil echter meer namelijk vertrouwen winnen. Ik zie een meisje dat zich laat vallen omdat ze te vaak voor een overmacht heeft gestaan. Of dat nu kinderen uit de buurt waren of de ouders.

Ik ga een tijdje later bij de stenen zitten. Wanneer ze mijn kant op kijkt, tap ik met mijn hand op de steen naast mij, als uitnodiging.
Ze rent niet meteen naar mij toe, maar neemt wat de tijd en laat zich op een moment ineens haast vallen op een steen verder weg van mij. Buiten mijn bereik, maar wel al een stapje dichterbij. Ik ga even naar haar toe, geef haar even een bemoedingende streling over de rug en ga weer naar mijn plek terug.

Een tijdje later, besluit ze blijkbaar dat het mooi is geweest voor vandaag. Ze kijkt nog een keer mijn kant op, ik zwaai, zij niet, en ze loopt verder.
Ik blijf haar nakijken.
Even later kijkt ze weer om. Ik zwaai weer. Ze zwaait niet terug. Ze loopt weer verder en kijkt weer om. Ik zwaai.

Een kleintje van 3 loopt naar het meisje toe en zij ziet haar kans schoon om samen met hem terug te komen. Het ukkie gaat naast mij zitten en raakt mij aan. Daarbij uit hij de term Saleminga (witte man).
Het meisje neemt naast het ukkie plaats. Tja, nu zit ze op de steen waar ik haar op uitnodigde maar zit er nog iemand tussen ons. Even later tilt ze hem op om op haar schoot te zetten. Ah, nu zit er niemand meer tussen haar en mij. Maar nee. Al snel krijgt de kleine een opdracht van het meisje. Nu zit ze echt alleen naast mij, zoals ik oorspronkelijk haar toe had uitgenodigd. Ik geef haar nog even een streling en glimlach en zeg dat het goed is dat ze is gekomen. Al verstaat ze het niet, ze zal de intentie wel voelen.

Een tijdje later loop ik de school weer binnen en ze houdt me nu in de gaten. Als een ander meisje met de voetbal wil gaan spelen, zie ik mijn kans schoon. Het meisje met de gele jurk volgt mij ook en als snel zijn we met zijn vieren. Eentje gaat in de goal, de andere drie inclusief mijzelf nemen om beurten een soort van strafschoppen. Ik maak duidelijk wie 1, 2 en drie is. In het begin neigen ze nog naar duwen en trekken, maar een kleine interventie maakt nu het verschil. Het meisje gaat zelfs even opzij omdat ze nu zachtjes opzij geduwd wordt en weet dat ze nog een beurt moet wachten. Het is de beurt aan nummer 1 om te schieten. Zij is nummer 2. Geweldig dat ze nu gewoon even wacht en geen gevecht uitlokt of op de grond gaat liggen. Ieder wacht nu op zijn beurt en ieder komt aan de beurt.
Het meisje lacht een paar keer wanneer ze scoort of gewoon iets grappig vind. Ze rent nu achter de bal aan en legt die trouw neer waar ik zeg dat de bal hoort.
Even wat persoonlijke aandacht en begrip voor een kind. Het kind probeert te overleven en doet dat door te vechten. Een andere kant tonen. Dat is waar ik hier voor ben gekomen.

Wat dat betreft zijn ze hier soms hard. Toen ik ingreep droeg een meisje zelfs al een tak aan en suggereerde dat ik daar straf mee uit ging delen. Het is niet alleen een idee maar er zijn genoeg scholen waar nog een tik met de stok wordt gegeven wanneer je een spelfout maakt bij het dictee. Geslagen worden door je ouders komt vaak genoeg voor.

Bij het sluiten van de school komt het meisje met de gele jurk naar mij toe en zegt 'tomorrow?'. Ja - tommorow!