En toen...

Inmiddels een paar daagjes en besluit verder.

Een lege accu en al meerdere dagen geen elektriciteit maakt dat het wat langer heeft geduurd voor ik weer wat kon schrijven. Vandaag was ik het zat en heb elders mijn accu geladen zodat ik weer even digitaal kan.

Veel beleefd de afgelopen weken. Ik heb onder meer het voordeel van de Ramadan ondervonden. Maandag liep ik rond half 7 langs een hoekje waar ik al een paar keer hoi had gezegd tegen wat mannen en een keer heb staan kletsen. Nu zag ik echter dat ze uitgebreid aan het smullen waren. Om half 7 eindigt het vasten voor de dag en is het even flink inhalen om het vocht en de suikerspiegel weer op niveau te brengen. Ik sloot even aan en de supermooie gewoonte hier om te zeggen 'You're invited' maakte dat ik eens dat gelige drankje kon proberen. Ik had net wat gefrituurde melk/bloem gekocht en kon hun dus ook uitnodigen.
Het goedje was een oplossing van maismeel, suiker en ijs. Ik wist dat ik een risico-tje liep en nam bewust een klein beetje. Het water smaakte echter als te oud en ik deed dan ook of ik het niet echt lekker vond. Met de paar ervaringen die ik heb gehad waarin ik iets echt niet lekker vond, wist ik goed het juiste gezicht te trekken. Later heb ik een cola-tje genomen. Niets schijnt zo goed te werken om verkeerder bacterien te doden door een cola te drinken. Er zit gewoon zoveel suiker in dat niets overleeft.
Inmiddels ben ik 5 dagen verder en kerngezond. Nou ja, wat uitslag van de warmte dan. Niet zo gek, als je bedenkt dat ik al 5 dagen geen ventilator heb.
Ik vermoed dat alles wat op de kinderhandjes komt, die mij graag even bij de arm vastpakken, ook een rol speelt. Een poedertje biedt uitkomst.
Als we het toch over onaangenaamheden hebben, muggen! Uiteraard is het malaria medicijnen slikken. Ik ben gezien het aantal muggesteken dat ik ondanks de deet heb (ik denk dat ze vooral tijdens een nachtelijk toiletbezoek hun slag slaan) redelijk overtuigd dat de medicijnen goed werken. In mijn omgeving zijn al 3 Ghanezen ziek geweest van de malaria. Voor hun is het meer een soort griep, maar lekker is anders.

Vanochtend op school de kinderen op een snoepje getrakteerd omwille van mijn verjaardag morgen. Het was maar goed dat ik wat opzij had gelegd want graaien en voordringen dat ze kunnen. Volgens mij hebben ze allemaal wel wat gehad maar enkelen zullen flink gescoord hebben. Er wordt nog wat geruild en het meerendeel verdwijnt de zakken in tot een geschikter moment.
De lessen gaan vandaag wat traag. Soms is er even wat minder puf en energie. Van de week ging het ineens weer super en was het bijzonder.

Het grote verschil met het onderwijs in Ghane en bij ons, is dat hier heel veel op fouten wordt gelet. En straf staat daar ook tegenover. Als je de kinderen vragen stelt, durven ze bijna niets te antwoorden, uit angst om iets verkeerds te zeggen. Toen ik mij dat onderweg naar de school 's-ochtend realiseerde, vond ik later een mooi moment om daar in de klas over te spreken.
Ik weet even zo niet meer wat de vraag was waar weer eens niets op terug kwam maar het werd een kleine uitdaging om tot ze door te dringen. Op een moment vertelde ik dat we op deze school niet straffen. Ik voelde een kleine opluchting door de klas gaan. Ik haalde even later de bloemetjes-ketting erbij als beloning voor degene die als eerste de durf had om de vraag te beantwoorden. Gelukkig was er 1 zo dapper om te antwoorden en ik dankte hem oprecht en hing de ketting om zijn hals.

De ochtend van vandaag was dan misschien een sleur maar de middag was ineens weer tof.
Ik heb al een paar keer 'excercises' gegeven. In eerste instantie was dat een serieuze yoga-oefening. Zen - meridiaan oefeningen. Super dat ik dat kopietje met de oefeningen heb meegenomen.
op een moment merkte ik echter dat het serieuze karakter teveel was.
Vandaag voor het eerst sinds een week weer deze oefening opgepakt en het lekker speels gemaakt door absurde geluiden erbij te maken. Of eens wat rare bewegingen.
Beeld je eens in dat er 40 kinderen op een rij tegenover je staan, vol enthousiasme je rare kreten nadoen en plezier hebben. :)

Waarom dan het besluit om over 1 week naar een geheel ander project te gaan? Ja, goeie vraag. Een stukje uitdaging telt mee, behoefte aan wat meer natuur misschien en de opdracht behorend bij dat project spreekt mij aan.
Ik ben vorig weekend voor de tweede maal naar Karamenga / The Green House gegaan (www.greenhouseghana.com) en heb met de manager / tevens boer, gesproken over het bezoeken van de gezinnen in het dorp en met hen te spreken over de ontwikkeling van de kinderen. Daarbij vooral ingaand op het onderwijs en welke beroepsopleiding te gaan volgen. De manager heeft zelf meegemaakt dat hij vanwege de keuze van zijn ouders is gaan studeren, terwijl hij liefst gewoon boer wilde worden / iets met de handen doen. Hij wil voor andere kinderen verhinderen dat ze ook een paar jaar kwijt zijn alvorens verder te studeren tot wat ze willen.
Wat het voor mij vooral interessant maakt is om eens dicht bij diverse gezinnen te staan, even een kijkje in diverse keukens zogezegd.

Het wordt een verblijf van enkele weken in een dorp van ongeveer 90 uitgebreide gezinnen. Een gezin hier betekent eigenlijk zoals het vroeger in Nederland was. De ouders, de broers en zussen daarvan en de kinderen van ieder. Allemaal ooms en tantes, neefjes en nichjes erbij dus.

Of ik ze allemaal kan bezoeken valt te bezien omdat ze overdag aan het boeren zijn en 's avonds ook rust zullen willen. Maar ik ga in een wat netter schriftje verslag doen van elke bezoek zodat eventueel later iemand het op kan pakken.
Het betekent ook dat ik ga verblijven bij een nieuw gezin. Nieuwe mensen leren kennen, maar vooral ook : geen restaurants of winkels meer. Ineens begin ik deze luidruchtige, drukke stad genaamd Tamale een stuk meer te waarderen. Maar even goed inslaan om van alles mee te nemen.
Er staat tegenover dat er fruit aan de bomen groeit en de kinderen dagelijk naar een school in een ander dorp gaan waar ze wel wat voor me kunnen kopen.

Afscheid nemen hier gaat over een weekje niet meevallen. Dat durf ik wel te zeggen. De kinderen an de woning hier, de kennissen en vrienden die ik heb gemaakt. de kindjes op school. Het zijn veel mensen en veel ervaringen.
Morgen gaan we met 9 kinderen van de woning (en een nabije woning) naar het zwembad. Een avontuur voor ze, al was het maar omwille van dat we met 1 auto gaan :)

Tijd om naar bed te gaan maar wilde even wat bijspijkeren op deze site.
Morgen weer een dag.