Een nieuw avontuur

Een avontuur is het zeker. Gisteren in Karaminga aangekomen. Het dichstbijzinder dorp dat deze site kent is Palugu.
Wat mij het meeste bijstaat is het moment dat de gastvrouw komt om hallo te zeggen en mij te verwelkomen, terwijl ik net een emmer naar me toe heb getrokken en nog net kan zeggen 'sorry, I'm sick' voor ik overgeef. Wat een introductie! Later op de avond als ze weer terug is, kunnen we even gewoon hallo zeggen. Hoewel 'zeggen' een te groot woord is aangezien ze geen Engels spreekt. Ze is echter goedslachs en met 2 zoons die het goed spreken, komen we er wel uit.
Later op de avond, als het donker is, is het sorteren van de zachtere kern uit de gedroogde harde schil van een notensoort. Drie dagen drogen, kapot slaan, sorteren, en weer 3 dagen drogen. Daarna is het koken en kan de olie die vrijkomt worden gebruikt als toevoeging voor maaltijden of om de huid te verzorgen. Ik help een paar bakjes te sorteren en wordt bedankt in het Frafra, een van de twee lokale talen. Er wordt geen onderwijs in gegeven, het zijn alleen gesproken talen. Les krijgen ze in Engels en Dagbani. Dagbani is de meer algemene taal van het Noorden.

De tweede verrassing was vandaag. Na een karig ontbijt van wat witbrood naar The Greenhouse gegaan. Ik was er gisteren mijn hoed vergeten. Daar waren diverse mensen aan het werk om een pilaar in een woning / hut te verstevigen met cement. Alles wordt met de hand gedaan. Een aantal inwoners en een paar vrijwilligers zijn ermee bezig. Ik besluit na enige tijd toekijken om mee te doen. Wanneer ik de eerste klodder op de pilaar heb gegooid en uitgesmeerd, legt een andere Nederlander uit waar de klodder onder meer uit bestaat. Cement, water en koeiestront. Je ruikt het niet echt, totdat je je handen hebt gewassen. Ik zou wel meegedaan hebben als ik het van te voren had geweten, maar nu hoefde ik er niet meer over na te denken. Later met een vlakke steen de aangebrachte smurrie nog wat vlakgestreken en weer klaar voor vanochtend. Het was echter bevredigend om wat te hebben bijgedragen aan het bouwen van de hut. Tijd om te gaan lunchen.

Ik denk wandelend naar de woning terug aan gisterenochtend. Druk bezig met inpakken. Ik wilde de bus van 10 uur hebben. Die zit comfortabel en kost niet veel. Andere opties zijn duurder of je zit gewoon vreselijk krap.
Op een moment stap ik de veranda op en wordt overvallen door de aanblik van de kidz waar ik zoveel mee ben omgegaan. Ze zitten samen te wachten tot ik klaar ben met pakken, kijken me aan. Shit, ik dacht dat het misschien eenvoudig zou zijn maar het schiet me toch even vol.
De jongste twee blijven achter en na een grondig afscheid, lopen de anderen met me mee naar de weg. Elk draagt een tas of hoed van me. Snif. Ik zal ze missen.
De reis verloopt voorspoedig, behoudens dat ik waarschijnlijk een verkeerde combinatie van snacks eet.
Aangekomen in Karaminga. Ik ben er al twee keer geweest maar toch voelt het enorm als dat niets hetzelfde is. Bij een nieuwe familie, een nieuwe woning, in een dorp, zonder electriciteit, zonder shops of restaurants.
Langs de weg tref ik eerst de zoon van 20, Ambusu. Hij stond al langs de kant van de weg in de schaduw van de boom te wachten op mijn komst. Hij neemt me mee naar mijn kamer en stelt me voor aan zijn jongere broer, Hamsa. De kamer is een heel stuk kaler dan die in Tamale. Alleen een matras op de grond. Even later verschijnt gelukkig een andere jongen met een doek en kussen met overtrek. Ahh, fijn. 'Beter?' vragen ze. Blijkbaar was de blik op mijn gezicht bij de lege matras veelzeggend. Ja, beter!

Na nog wat verder voorstellen besluit ik even te gaan liggen. Zweten en niet helemaal geweldig voelend ga ik dus op de bank zitten en haal de emmer naar me toe, met het eerdere incident als gevolg. In de ochtend dus wat brood gegeten en daarna bij de Green House wat wezen bouwen.

Inmiddels de lunch achter de rug. Er wordt speciaal voor mij gekookt of basis van wat ik wens.... Pview. Het is nog steeds kiezen uit wat ze hier hebben maar in ieder geval niet 3 keer per dag TZ (een maisbloem vastgekookte pudding) met een soepje. Prima om ook eens te proberen maar dit heeft meer kans van slagen.

In de middag ga ik op zoek naar Ibrahim maar vindt eerst een clubje dat net op het punt staat te vertrekken met wat messen / machettes in de hand. Ze gaan iets doen op het land, of ik mee wil. Ok. Ze zaten te ginnegappen over tabak planten maar het kwam gewoon neer het kappen van wat bosjes om het land toegankelijk te maken voor een tractor.

In de ochtend heb ik nog wat gesproken met Hamsa over het onderwijs dat ze hier kennen in het kader van mijn project. Inmiddels terug bij de Green House en is de batterij weer vol zodat ik dit verslag af kan maken.
Het zal wat minder makkelijk zijn om hier verslag te doen, aangezien alleen de Green House electriciteit heeft. Zonnenergie in combinatie met een batterij. Zoals gezegd, een nieuw avontuur.